People cry for 21 students that died in an accident.
People cry for the 80 that died from the fires in Greece.
People cry for the 2948 people that died in the WTC.
But people don't cry for her...
What's more tragic? Her and the other 9.7 millions kids per year (1 death per 3.25 seconds)? Or the 21 students? Don't tell me that tragedy cannot be measured. Because it can! Dying from starvation is not the same thing with dying in an accident... And 1 million kids are more than 100 kids.
People don't cry for the thousands of impending deaths because of the huge natural disaster that the fires caused. 2.600.000 acres burned leaving nothing but our future diseases... We will die of cancer, floods or even wars for water, but we mostly care about the 80 that died.
Every single death is a tragedy. I don't expect from someone who lost a friend or a relative not to mourn him because some kids in Africa die. But I expect from everyone else to stop being a hypocrite or illogical (whatever is the case).
If you feel like crying after seeing about the death of 21 kids on the TV and you don't cry about the hundreds that die at the same time, just because the TV didn't report it then you are really illogical. If you don't fell like crying but you still do then you are a hypocrite.
Next time don't cry when hearing about a tragedy on the TV, instead try to understand it logically. Because if you only confront it emotionally it will last very shortly and you will gain nothing from it.
Αγαπητό Tritonio,
ReplyDeleteΜια και μπήκες στον κόπο να βάλεις τη φωτογραφία του υποσιτισμένου παιδιού, θα έπρεπε ίσως να βάλεις και τη φωτογραφία της μάνας που κάηκε μαζί με τα τέσσερα παιδιά της. Τότε θα είχες να αντιπαραθέσεις δύο εντελώς διαφορετικές και άρα μη συγκρίσιμες καταστάσεις: Μία αναστρέψιμη και μία μη αναστρέψιμη.
Διότι αν το δεις εντελώς λογικά, όπως λες (και άρα εντελώς θεωρητικά), το παιδί που λιμοκτονεί, είναι ακόμη ζωντανό και θα μπορούσε να μη πεθάνει αν λάμβανε την απαιτούμενη βοήθεια (βέβαια αυτό δε θα γίνει και ξέρουμε τη συνέχεια…).
Η μάνα και τα παιδιά, κάηκαν και πάνε… Και θα μπορούσες αυτό να το χαρακτηρίσεις ατύχημα, θα μπορούσες όμως να πεις, ότι ήταν θάνατος λόγω αλλοτρίωσης και «ερημοποίησης» της πολιτικοκοινωνικής δομής.
Έτσι οι καμένοι άνθρωποι πριν πεθάνουν έπασχαν από πολιτικό υποσιτισμό, μόνο που αυτός δεν αποτυπώνεται τόσο τραγικά στην εξωτερική εμφάνιση και δε το ήξεραν.
Αν αύριο μεθαύριο σκοτωθώ βγαίνοντας βόλτα με το ποδήλατο, αυτό μπορεί να είναι ένα ατυχηματάκι. Μπορεί όμως να είναι επειδή ο οδηγός του γιώτα χι δεν είχε πολιτική συνείδηση ή επειδή ο δρόμος με τις λακκούβες και χωρίς ποδηλατολωρίδες δεν είχε πολιτική ιστορία…
Αυτάαα και τώρα νύσταξα. Φιλιά.
Ντίαρ Σμερνά.
ReplyDeleteΔεν χρειάζεται να βάλω άλλη γιατί αρκεί να ανοίξεις την τηλεόραση για να δεις φωτογραφίες μιας "εναλλακτικής" τραγωδίας.
Πιστεύω πως οι τραγωδίες είναι συγκρίσιμες. Σίγουρα όχι από κάποιον που επηρεάζουν άμεσα (συγγένεια, φιλία) αλλά από μια, τρίτου, "ψυχρή" ματιά μπορούν να συγκριθούν.
Λες λοιπόν ότι βλέποντας το λογικά ή κατάσταση στην Αφρική είναι αντιστρέψιμη ενώ οι υπόλοιπες τραγωδίες δεν είναι. ΜΠΟΡΕΙ γενικά η κατάσταση στην Αφρική να είναι αντιστρέψιμη, αλλά άλλο τόσο είναι και η κατάσταση με τον πολιτικό "υποσιτισμό". Από την άλλη τα επί μέρους γεγονότα δεν είναι αντιστρέψιμα, η καμένοι χάθηκαν και δεν γυρνάνε, το ίδιο και τα παιδιά στη Αφρική (μόνο που τα δεύτερα είναι απείρως περισσότερα).
Από την άλλη όμως δεν νομίζω πως το ότι αγνοούμε την κατάσταση στην Αφρική γίνεται με το σκεπτικό "Έχουμε χρόνο ακόμα να τους σώσουμε, ας κλάψουμε για κάτι άλλο σήμερα." Μάλλον επειδή το συνηθίσαμε και αποδεχτήκαμε ότι η κατάστασή τους είναι μη αντιστρέψιμη, δεν κλαίμε για αυτούς.
Ακόμα και αν κάποιος δεν πιστεύει στην σύγκριση τραγωδιών θα πρέπει τουλάχιστον να τις θεωρεί όλες ίσες. Αλλά τελικά για αρκετούς τα καμένα δέντρα είναι μικρότερη (και τουλάχιστον όχι ίση) τραγωδία από τους καμένους ανθρώπους παρόλο που μελλοντικά θα προκαλέσουν πολλαπλάσιους θανάτους. (και φυσικά δεν αγνοούν την τραγωδία σκεπτόμενοι "θα δεντροφυτεύσουμε")